Pisanie o cierpieniu bywa rzeczą niestosowną, taki zarzut może spotkać twórców utworów traktujących o ludzkim bólu. Jeśli się o czymś pisze, to znaczy, że tworzy się jakiś dystans pomiędzy autorem a podejmowanym trudnym tematem. Prawdziwe cierpienie jest niewyrażalne, a tym bardziej nieopisywalne. Dystans, twórca – dzieło, stwarza aurę pewnej teatralności, nieszczerości. Pewnie dlatego na temat cierpienia najobiektywniej mówią zwięzłe reportaże, w których nie pojawia się odautorski komentarz.

Cierpienie z jednej strony niewątpliwie jest złem dotykającym człowieka. Z drugiej strony jest nieodłączną częścią ludzkiej egzystencji na ziemi. Przecież samo przemijanie, starzenie się i śmierć, są związane z cierpieniem, choć to naturalne procesy dokonujące się w życiu każdego człowieka. Każde narodziny są związane z cierpieniem.

Co takiego jest w lalkach, które charakteryzują się fioletową, zieloną lub czarną twarzą, kłami, rogami, bliznami czy śrubami w różnych częściach ciała? Zdawać by się mogło, że dzisiaj w modzie jest wszystko to co brzydkie, wynaturzone, czy wręcz demoniczne. I o zgrozo! te „zabawki” są przeznaczone dla dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym! 

Uważam, że przy konfesjonale poznaje się życie — mówiąc kolokwial­nie - całą gębą. Spowiadając tyle lat wiem, że nigdzie indziej ludzie nie są bardziej szczerzy i autentyczni. Akurat tutaj — w przeciwieństwie do innych sytuacji, w których prowadzimy jakąś grę i ukrywamy intencje - nikt niczego nie udaje.